The marathon is a competition between your will and your possibilities. - Jeff Galoway
Waarom voelt de Marathon als zo'n mooi doel, terwijl het tegelijkertijd ook een hels lange afstand is?
Een "lange" duurloop van ruim 10km voelt al als lang, maar is prima te doen. Ik stippel een route uit in mijn hoofd en mijn benen doen vervolgens een uur lang hun werk. Met mijn benen is vaak niets mis. De ene keer wat meer vermoeidheid dan de andere keer, soms een pijntje, maar over het algemeen gaan die 10km vrij gemakkelijk.
Maar de Marathon is 4x zo lang...
Waar komt het verlangen vandaan om 42km te willen lopen? Niet vanuit de spieren in mijn benen, denk ik. Zeker als ik terug kijk op de Halve Marathon in Maart. Ik weet nog dat mijn benen toen schreeuwden: "dit nooit meer". En dan wil ik ze serieus de dubbele afstand aan doen? Hmm. Zo klinkt het als een enorm raar plan. Maar als ik me bedenk dat er aan de start van de Marathon in Rotterdam 10.000 hardlopers staan, is het niet toch niet zo raar dat ik verwacht dat mijn twee benen hetzelfde aan kunnen als die 9.998 andere hardlopers? Ik heb nog 27 weken om ze erop voor te bereiden. Als ik ze wekelijks drie of vier keer "uit laat" zodat ze hun energie kwijt kunnen, ze vervolgens met liefde behandel en van voldoende rust en goede voeding voorzie... Volgens mij hebben ze nog nooit zo'n fijne voorkeursbehandeling gehad.
Het plan is om mijn trainingen weer op te pakken. Drie keer per week: interval, korte/snelle en lange duurloop. Of het doel daadwerkelijk de Marathon is? Mijn benen en ik zijn er nog niet over uit... Maar, ik hoor/voel ze (nu nog) niet klagen! To be continued!
Ben benieuwd!
BeantwoordenVerwijderen