Ik bekijk mijn trainingsweek en ik zie dat ik deze week een lange duurloop van 26km moet doen. Ik bekijk mijn agenda en zie op donderdag een "gaatje". Of beter gezegd: een vrije middag. Want een rondje van 26km loop je niet zomaar, dat had ik twee weken terug al gemerkt.
Ondanks dat ik wist dat ik ruim 2,5uur moest hardlopen, had ik er zin in. Twee weken terug vlogen de 25km voorbij en ik ging er van uit dat dat deze keer niet anders zou zijn. Als ik terug kijk, vlogen de kilometers inderdaad voorbij, maar tijdens het lopen, dacht ik daar anders over...
Mijn voorbereiding was goed. Ik sliep uit, maakte een goed ontbijtje, at twee birthday "left-over" muffins, lunchte met een pasta salade en maakte een smoothie van banaan, bosvruchten en raw cacao. Aan de bodem in mijn buik kon het niet liggen.
Om 13.30u trok ik mijn hardloopkleren aan. Ik zocht mijn Garmin op, ik vulde mijn waterflesjes met water en ik koos een van de gelletjes uit die SportVoedingsWebshop.com mij laatst toestuurde. Om 13.45u trok ik de deur achter mij dicht. 26km; let's go! Waar ik twee weken terug nog in het zonnetje liep, kreeg ik deze keer in de eerste 5km al een grote bui over me heen. Waar begin ik aan? Waarom loop ik voor mijn lol in de regen? Waarom ga ik niet gewoon naar huis, stap ik onder de douche en ga ik op de bank naar de Olympische Spelen kijken? Waarom wil ik 26km lopen?
Running is nothing more than a series of arguments between the part of your brain that wants to stop and the part that wants to keep going.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten