Marathon van Rotterdam 2014; I DID IT!

Waar moet ik beginnen? Ik had gister de energie, maar ook de woorden niet om op te schrijven hoe ik de marathon heb beleefd. Het is een van de mooiste ervaringen uit mijn leven. Fysiek was ik kapot, de pijn die ik heb leren kennen vanaf de 30km is enorm, niet in woorden op te schrijven. Maar dat "vergeet" je als je over de finish komt. Het moment dat je het hebt gehaald, de emoties. Ik wilde huilen, ik wilde schreeuwen, ik wilde lachen; het is zo overweldigend! Vanaf de finish kom je in een roes terecht, waar ik momenteel nog steeds in zit. Een roes van enorme uitputting in combinatie met een euforisch gevoel, zoals ik dat nog nooit eerder heb beleefd. Wauw, ik heb er geen woorden voor. Ik heb de marathon van Rotterdam uitgelopen en wat ben ik trots op mezelf!

Naast het euforische gevoel, ben ik ook zo dankbaar aan iedereen die langs de kant stond om mij aan te moedigen, maar ook aan iedereen die mij heeft gesteund in de voorbereiding. Een enorme Merci is wel op zijn plaats, maar wederom, waar moet ik beginnen?

Mijn familie.
Ik kreeg afgelopen week kaartjes in de bus met succeswensen. Lief! Maar ook familie die langs de kant stond om me aan te moedigen. Mijn ouders en schoonouders, oom en tante, wat ontzettend fijn dat jullie er waren! Zowel tijdens de marathon, als het moment na de marathon. Jullie ontvingen me op de Coolsingel, een mooiere ontvangst had ik niet kunnen wensen.

Mijn moeder. 
Mam, ik ben jou zo dankbaar! Jouw steun en adviezen in de voorbereiding waren al geweldig, maar jouw steun tijdens de marathon was echt fantastisch. Je rende een stukje met me mee naar de Erasmusbrug toe. Ik had de 21km gepasseerd en langzaam aan begon de echte marathon. Ik zag je, jij zag mij en je rende een stukje mee. "Hoe gaat het?" vroeg je. "Goed, maar ik begin m'n benen nu wel te voelen." Wat je vervolgens hebt gezegd, weet ik niet meer, maar je gaf me wel een boost. Je stapte uit bij mijn schoonfamilie, een moment wat is gefilmd. Je lachte, je was zo enthousiast en zo intens gelukkig dat het goed met me ging, omdat je me op Slinge had gemist. Mooi om te zien! Vervolgens kwam daar het Kralingse bos. Je wist dat ik daar tegenop zag. Op het moment dat ik na de 35km het écht zwaar kreeg, stond jij opeens langs de kant en kwam weer bij me lopen. "Ik heb mijn jasje maar uitgedaan, zodat ik een stukje met je mee kan lopen". Die woorden waren goud waard! Je kon de pijn op dat moment niet weg nemen, maar je stelde me gerust. "Mama, ik wil zo graag even wandelen, maar ik weet dat ik het niet mag, maar..." "Nee, je moet niet gaan wandelen. Maar je bent er bijna. Ik loop nu rustig een stuk met je mee, en op het punt dat het drukker wordt laat ik je weer gaan. Dat laatste stuk staat zo vol publiek, dan weet je dat je het gaat halen!" En zo geschiedde. Mama stapte op een gegeven moment weer uit, en met de energie die ze me had gegeven ben ik het laatste stuk in gegaan. Ondanks de pijn, kon ik weer genieten, en Yes, ik heb het gehaald! Mam, ik ben je zo ontzettend dankbaar!

Mijn vriend. 
Naast mijn moeder, ben ik jou ook ontzettend dankbaar voor je steun! Drie keer per week moest ik trainen. Doordeweeks, maar ook in het weekend. Met in de laatste weken enkele lange duurlopen. Ik lag 's avonds soms moe op de bank, ik had soms een kort lontje, ik wilde op mijn eten en drinken letten en met name de laatste week stond al helemaal in het teken van de marathon. Zenuwen, bietensap in de koelkast, elke avond pasta, om weer terug te komen op de zenuwen die ik met jou deelde. Je was altijd positief, je was altijd trots, je had altijd een luisterend oor en je steunde me altijd in alles wat ik deed. Als er iemand is, die onmisbaar is geweest in mijn voorbereiding voor de marathon, dan ben jij het wel!

Mijn vriendinnen. 
Jullie interesse en steun in de voorbereiding, maar vooral jullie steun onderweg, op plekken waar ik (niet) verwachtte dat jullie er zouden staan. Geweldig! Opeens hoorde ik daar weer keihard mijn naam. Ondanks dat ik soms met een moeilijk gezicht liep (volgens mij), wisten jullie telkens weer een glimlach op mijn gezicht te toveren. Om daar vervolgens weer een paar km mee rond te lopen. Jullie lieten me beseffen dat ik moest genieten van de prestatie, ondanks de vermoeidheid. En niet te vergeten, jullie spandoeken. Ondanks dat ik ze onderweg niet goed kon lezen, heb ik ze wel gezien en me voor gesteld hoeveel werk jullie er in hebben gestopt. Het feit dat jullie allemaal naar Rotterdam kwamen om me aan te moedigen, deed me zoveel. Dank jullie wel!

Mijn collega's. 
Jullie waren altijd geïnteresseerd in de voorbereiding, met name in de laatste weken. "Ben je er klaar voor?" was een vraag die op mijn werk meerdere keren werd gesteld. Ontzettend leuk om te zien hoe iedereen meeleeft! Daarnaast een speciaal bedankje aan mijn nachtdienst collega's. Ik heb met jullie meerdere keren mijn twijfels besproken. "Zal ik me wel of niet inschrijven voor de marathon?" Om vervolgens volledig achter mijn besluit te staan en me elke keer dat we elkaar zagen, te steunen. "Je kan dit, je wilt dit zo graag!" En inderdaad, ik kan het, ik heb het gedaan. En ik kan jullie zeggen, de ervaring die ik verwachtte, is meerdere malen groter. De Coolsingel is niet in woorden te omschrijven!

Het publiek! 
De marathon van Rotterdam staat bekend als een van de mooiste van Nederland, door het vele publiek. En inderdaad! Wauw! Het is ongelofelijk hoeveel energie zoveel publiek je kan geven. Je wordt daadwerkelijk vooruit geschreeuwd. En daarnaast bandjes, DJ's, muziek installaties onderweg, zo ontzettend fijn!
En ook de mensen van de drink- en refreshment posten. Jullie gaven niet alleen een bekertje of een spons aan, nee, jullie moedigden tergelijkertijd ook alle lopers aan. Met name de drankpost op het 35km punt. Ik wandelde even om wat te drinken, maar vond door jullie weer de energie om verder te lopen.

Online-ers. 
Ik weet niet zo goed hoe ik jullie moet noemen, omdat ik vele van jullie niet ken, maar ontzettend bedankt voor jullie reacties & succeswensen & likes. Nogmaals een special thanks to Annemerel & Lindsey voor hun aanmoediging om de marathon te gaan lopen. Wat ben ik trots op jullie prestatie van gisteren! Beide een PR; wauw! En Madelon, ook jij bedankt! We hebben elkaar leren "kennen" in de aanloop naar de marathon en opeens kwam ik je tegen op de Erasmusbrug. Wat een toeval. Ik heb je moeten laten gaan, omdat je tempo hoger lag en inderdaad, wat een tempo, wat een tijd! Gefeliciteerd met deze enorme prestatie!

Kortom, iedereen bedankt voor jullie steun & support! Ik ben een onvergetelijke ervaring rijker!

Een gedetailleerd verslag van de marathon volgt nog!