Mijn eerste Halve Marathon!

Mijn eerste, en tot nu toe ook mijn enige Halve Marathon! Wat een ervaring! De trainingen in aanloop, de start, de wedstrijd zelf, de finish en the days after. Stuk voor stuk soms niet altijd even fijn op het moment zelf, maar als ik terug kijk, kan ik niet wachten op mijn tweede Halve Marathon!

Mijn trainingsschema voor mijn eerste Halve Marathon bestond uit 36 trainingen. Het schema was gebaseerd op het feit dat ik al 10km kon hardlopen. Langzaam opbouwen van het aantal kilometers en dan zou ik in 12 weken 21km moeten kunnen rennen. Ja? Ja! Tijdens de trainingen was ik daar alleen niet altijd van overtuigd. Elke week een lange duurloop, en (bijna) elke week ietsje verder. Qua afstand, en qua tijd. En juist dat laatste begon op een gegeven moment tegen te staan. Tijdens een van mijn laatste duurlopen moest ik 18km hardlopen. Voor 18km stond 125min. 18km okee, maar 125min., hell yeah, dat is ruim 2 uur! Maar ik wist zeker, dat als ik deze duurloop achter de rug zou hebben, ik de 21km ook écht ging halen! En, jazeker, I did! 

De wedstrijd. 's Ochtends goed ontbeten. Tussendoor continu advies inwinnen bij Mama. Welke kleding moet ik aan? Op welk tempo moet ik van start gaan? Wanneer mag ik iets versnellen? Ik werd gek van mezelf en mijn Mama van mij, denk ik. Gewoon (uit)lopen, laat dat het motto zijn! En zo stond ik aan de start. De eerste kilometers vlogen voorbij. Ik liep iets harder dan mijn geplande tempo (dat mijn Mama mij had geadviseerd), maar het voelde goed, dus waarom niet? Daarnaast, ik liep samen in een groepje. Ideaal, want dat maakte dat ik een continu tempo liep én dat ik met momenten uit de wind kon lopen. Op het 10km punt kwam de eerste drink post. Ik moest en zou drinken. Niet dat ik er echt trek in had, maar zonder drinken zou ik de finish niet (goed) halen. Dus okee, even wandelen, een bekertje water naar binnen en weer door. Nog 11km te gaan. Nog 11?! Dus ik zat nog niet op de helft?! Met die gedachte en dat besef passeerde ik al snel het half-way point. Op de helft! Hop, nu kan het aftellen beginnen. En niet alleen het aftellen. Ook het aftakelen begon, voor mijn gevoel. Mijn benen werden steeds zwaarder. Ze liepen wel en ze bleven ook lopen in het tempo wat ik ze opdroeg, maar echt flierefluitend ging het niet meer. Ik had met Mama afgesproken dat ik rond de 10km/15km voor mezelf de balans mocht opmaken: Kan ik harder? Zo ja, dan mag je wat versnellen? Nee, no problem, dan blijf je gewoon in je eigen tempo doorlopen. Bij de gedachte nog harder te moeten lopen dacht ik dat ik gek werd. Harder? Ik liep voor mijn gevoel al super hard. Ik moest en zou blijven hardlopen, maar harder zat er echt niet in. De laatste kilometers haakte ik aan bij een groepje. In dat groepje werd nog gezellig gekletst. "Hoe gaat ie?" "Jaa, goed hoor", hoorde ik iemand zeggen. Hmm, nou mijn eigen benen voelen verre van goed. Ik vond het eigenlijk ook maar raar dat ze nog steeds deden wat ze moest doen: hardlopen. Of naja hard, ik had het idee dat het tempo er wel een beetje uit was, maar ik kon het groepje bijhouden en dat zag er goed en snel uit.

De laatste twee kilometers werd ik gecoacht door een hardlooptrainer die ik via mijn Mama kende. Geen idee waarom hij bij mij kwam lopen, maar ik vond het maar al te fijn. Motiverende woorden zorgde ervoor dat mijn benen mij niet in de steek lieten. Van twee naar de laatste kilometer, en van de laatste kilometer, naar de laatste meters. De finish en de tijd kwamen in zicht: 1.53min! I did it!

Nu op naar een tweede ervaring, can't wait! Helaas wordt de Halve Marathon in het VIVA-team hem niet. Qua (training)tijd is het iets te ambitieus om half oktober weer 21km te lopen. Maar het zou mooi zijn om in 2013 mijn tweede Halve Marathon af te vinken! Let's run!