What I've learned from ...

... Ghana.

Zoals ik al eens eerder schreef, in 2010 heb ik drie maanden vrijwilligerswerk in Ghana gedaan. In de voorbereiding las ik boeken, keek ik plaatjes en droomde ik weg bij de gedachten mezelf in te kunnen zetten om een heel klein steentje bij te dragen aan het verbeteren van de wereld. Natuurlijk niet heel realistisch, maar de gedachte alleen al was geweldig!

Ondanks dat ik vele boeken had gelezen, vele sites had bestudeerd en veel, heel veel plaatjes had bekeken, had ik geen idee wat me te wachten stond als ik in m'n up het vliegtuig uit zou stappen. Ik werd verwelkomd door een warm deken (temperatuur); Lovin it! Koud zou ik het niet krijgen komende maanden! Vervolgens werd ik naar mijn Hotel (jawel!) gereden waar ik de eerste week verbleef. Ik kreeg een "Introduction" in cultuur, koken, taal & hotspots in Accra (hoofdstad) om vervolgens enigszins voorbereid een week later de reis naar mijn hostfamily voort te zetten. Ik zeg enigszins voorbereid, want écht voorbereid bleek ik niet te zijn. Ondanks mijn voorbereiding thuis en de Introduction-week in Accra, had ik alles behalve een realistisch idee wat me écht te wachten zou staan.



What I've learned from Ghana?

• Tijdens mijn werk in het ziekenhuis kwam een sterk vermagerde vrouw, met haar man en kindje langs de dokter. De inhoud van het consult met de dokter kon ik niet direct volgen, want ze spraken Ghanees. Maar aan de gezichten te zien was het duidelijk dat het alles behalve een positief gesprek was. Normaal gesproken registreerde ik de patiënt. Ik schreef naam, leeftijd, geslacht, de klacht en verzekeringsnummer op. De inhoud van de klacht kon ik nog niet invullen, maar ik had ook geen verzekeringsnummer om te noteren. Mijn vermoeden dat dit een ernstig gesprek was klopte. Het bleek dat deze vrouw HIV had. En het feit dat ik geen verzekeringsnummer kon noteren klopte ook. Deze vrouw had geen verzekering en dat betekende geen geld voor medicijnen. Volgens de dokter had deze vrouw niet lang meer te leven...
• Ondanks dat zij zo sterk vermagerd was, leek ze ook zo ontzettend sterk. Het beeld van haar, met haar man en kindje op haar arm. Zo triest, maar ook zo mooi. Oprechte bewondering, want dat beeld geeft aan hoe sterk je als mens kan zijn. 

• Geen agenda. Geen afspraken. Geen tijdsbesef. Geen computer thuis. Geen (continue) internetverbinding. Geen haast hebben. Niet het gevoel tijd te kort hebben op een dag. Genieten van het moment. Lukt het vandaag niet, dan misschien morgen. Een cultuur die we in NL ons bijna niet meer voor kunnen stellen. Althans, ik niet. Ik houd van een volle agenda. Te vol is ook weer niet fijn, maar té leeg al helemaal niet. Ik weet van mezelf dat ik een bezig bijtje ben en dan kom je opeens rondvliegen in Ghana. Rondvliegen heb ik gedaan, maar ik heb wel geleerd om dat op een rustigere modus te doen dan dat ik gewend was. Het duurde ongeveer drie weken, voordat ik écht begon te genieten van de cultuur. 
• En dat gevoel; het loslaten, het genieten van het hier en nu, het gelukkig zijn, dat is onbeschrijfelijk. Onbeschrijfelijk fijn, en tegelijkertijd een beetje beangstigend. Omdat je weet dat als je weer terug ben in NL, dit gevoel je weer zal "ont-vliegen". En dat klopt. Van een rustig bijtje, ben ik weer het oude bezige bijtje, wat af en toe terug denkt, beseft hoe het was, en vervolgens mijzelf dwingt om weer even een rustig bijtje te zijn.  

• Ik kreeg Malaria. 's Ochtends vroeg werd ik wakker en ik voelde meteen: dit voelt niet goed. Mijn buik, mijn hoofd, mijn benen, mijn armen. Op de een of andere manier ontloop ik vaak de griep perioden in NL, maar nu werd ik weer even herinnert hoe het is om ziek te zijn. Dus zo voelt het om misselijk te zijn. Of is dit niet alleen misselijkheid? Voelt dit anders dan een gewoon griepje? Ik kreeg er geen vat op, maar ik voelde me alles behalve goed. Ik had al vrij snel duidelijk gemaakt aan mijn Daddy (papa van mijn hostfamily en tevens arts in het ziekenhuis) dat werken er niet in zat. "Prima, blijf maar een lekker dagje op bed." Ik strompelde weer terug naar mijn bedje. Adem in, adem uit, ziek zijn is vervelend, maar gaat vanzelf weer over. Waar ik in NL weg droomde naar mijn Ghana- ervaring, droomde ik nu opeens weer in NL te zijn. "Maar als ik nu in NL zou zijn, wat zou ik dan willen?" Op en een of andere manier had ik hier geen antwoord op. Thuis ziek zijn is net zo vervelend als in Ghana. Eten wil je niet. En een "fijn" bed, met lieve mensen om je heen die voor je willen zorgen, dat had ik in Ghana ook. 
• Conclusie: ik was misschien heel zielig, maar ik heb me ook nog nooit zo sterk gevoeld! Ik was ziek, ik was alleen en ik had alles behalve de omstandigheden die ik thuis gewend was. Heel vervelend, maar op dat moment niets aan te doen en ik wist zeker dat ik dit een ervaring zou zijn/worden waar ik heel vaak aan terug zou denken. Omdat Malaria snel werd geconstateerd, kreeg ik medicijnen waardoor ik binnen no time weer "Healthy" was.