Vier weken terug zat ik nu in de zenuwen voor de marathon. Ik stapelde pasta's, ik dronk bietensap en (veel) hardlopen was not done, want mijn lichaam had rust nodig. Nu, vier weken later ben ik volledig hersteld van de marathon. Ik heb weer meerdere keren hardgelopen. Heerlijk vind ik het!
Maar, er is wel iets veranderd...
Zoals ik al zei, er is iets veranderd. De "obsessie" van hardlopen is er een beetje van af. Ik hoef niet 3x in de week te gaan hardlopen en ik hoef niet perse een x-aantal kilometers te maken. Ik kan gewoon gaan hardlopen wanneer het mij uitkomt en een rondje van "maar" 5km is ook prima. En dat is wennen.
Wennen, omdat ik gewend was aan de uitdaging die ik continu met mezelf aan ging. Het opzoeken van mijn grenzen en toeleven naar een doel. En nu die er niet meer is, ik toe leef naar een heel ander doel (afstuderen), zet me dat aan het denken. Ze zeggen wel eens dat je als (marathon)loper verslaafd wordt/bent aan hardlopen en ik denk dat ik dat niet meer kan ontkennen. I am a running junkie en ik kijk alweer uit naar de volgende uitdaging.
Hardlopen doe ik al jaren. De ene keer een klein rondje van 5km, dan een keer een grote ronde van 10km. Ik ging hardlopen wanneer het mij uitkwam en ik liep zover als ik wilde. Maar sinds ik afgelopen zomer serieus in training ging (in eerste instantie voor de halve marathon), werd 3x per week min of meer een obsessie. Nu klinkt een obsessie negatief, maar zo bedoel ik het niet. Sterker nog, er waren weken dat ik elke dag wel een rondje wilde gaan lopen en mezelf moest dwingen rust te houden. Je lichaam moet immers ook een keer herstellen om blessures te voorkomen.
Sinds mijn besluit om de marathon te gaan lopen werd mijn enthousiasme voor hardlopen alleen maar groter. Ik ging niet vaker hardlopen, maar wel langer. Kleine rondjes van 5km waren er niet meer bij. Een rondje van 10km was het minimum in mijn trainingsschema. En daarnaast de lange duurlopen. Van 21km, naar 25km. Ik weet mijn eerste duurloop van 25km nog goed. Wauw, ik heb gewoon 25km gelopen, een mijlpaal voor mijn gevoel. Om vervolgens 2x 26km te lopen, een keer 30km en toen zelfs een duurloop van 35km!
De runnershigh na een lange duurloop was altijd enorm. De marathon kwam steeds dichterbij en met het behalen van de lange duurlopen kwam het besef dat ik daadwerkelijk een marathon ging lopen ook steeds dichterbij. Een doel hebben en trainen voor een doel om telkens een stapje dichterbij te komen, het heeft iets magisch.
Maar, ik heb mijn doel bereikt. Ik heb de marathon gelopen. En ik ben volledig hersteld. Mission accomplished.
Zoals ik al zei, er is iets veranderd. De "obsessie" van hardlopen is er een beetje van af. Ik hoef niet 3x in de week te gaan hardlopen en ik hoef niet perse een x-aantal kilometers te maken. Ik kan gewoon gaan hardlopen wanneer het mij uitkomt en een rondje van "maar" 5km is ook prima. En dat is wennen.
Wennen, omdat ik gewend was aan de uitdaging die ik continu met mezelf aan ging. Het opzoeken van mijn grenzen en toeleven naar een doel. En nu die er niet meer is, ik toe leef naar een heel ander doel (afstuderen), zet me dat aan het denken. Ze zeggen wel eens dat je als (marathon)loper verslaafd wordt/bent aan hardlopen en ik denk dat ik dat niet meer kan ontkennen. I am a running junkie en ik kijk alweer uit naar de volgende uitdaging.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten