Vorige week vielen mijn startnummer, alle informatie voor de Halve van Egmond en een mooi running shirt van Asics gesponsord door de VIVA in de brievenbus. Enkele weken geleden schreef ik dat ik was geselecteerd door de VIVA om in hun team mee te lopen. Toen voelde 12 januari nog ver weg. Maar met alle benodigdheden is huis kwam het besef, de Halve van Egmond is volgende week al. Cliché, maar waar; time flies! En volgende week, werd gisteren. Gisteren liep ik de Halve van Egmond!
Mijn voorbereiding was goed. Aangezien ik in training ben voor de Marathon van Rotterdam heb ik er al aardig wat trainingskilometers op zitten. Lange duurlopen zijn geen onbekend terrein meer. Maar een Halve Marathon is en blijft een lange afstand.
Zaterdagavond pakte ik de informatie er eens bij en kwam tot de ontdekking dat je de laatste kilometers naar Egmond vanuit Heiloo of Alkmaar per pendelbus af moest leggen. Egmond lag "plat" qua verkeer. Naarmate ik het boekje van A tot Z door las kwam bij mij steeds beter het besef dat het om een bijzonder groot evenement ging. Het voelde als een voorproefje op de Marathon van Rotterdam.
Zondagochtend, ik werd wakker en dacht D-Day. Ik maakte een vertrouwd stevig ontbijtje havermout met banaan, noten en verschillende superfoods, pakte mijn spullen en om 10.00u sprongen vriendlief en ik in de auto. Hij zette me af in Heiloo en reed zelf door naar Castricum aan Zee waar hij samen met zijn ouders op het half-way point een aanmoedigingsteam zouden vormen. Mijn plan was om met een pendelbus naar Egmond te gaan. Dan naar de sporthal, omkleden, spullen achterlaten, rustig inlopen naar de boulevard, startvak opzoeken, foto met het VIVA team en starten. Maar dit verliep helaas wat anders.
De pendelbus-regeling in Heiloo was helaas niet zo goed. Althans, niet op de plek waar ik stond. Vele lege pendelbussen reden voor mijn neus door naar de andere twee oppik-punten in Heiloo en kwamen vol terug. Dus geen plekje voor mij en de andere lopers die voor en achter mij in de rij stonden. Ik zag het 12.00u worden en de start was over 30min al. Gelukkig stopte er kort daarna een bus waar ik net nog bij in paste. Op naar Egmond en met een beetje vliegwerk kan ik de start halen (maar of dat ook zou gelden voor de rij met hardlopers achter mij (wachtend op de volgende bus), was me een vraag...). Ik liep naar de sporthal, dumpte mijn spullen, en liep snel naar de start. Startvak blauw was gelukkig snel gevonden. Ik maakte kennis met de andere VIVA lopers, foto gemist helaas, en nog geen 5min later was het tijd om te starten... Ik was op tijd, maar of ik echt besefte dat het tijd was om 21km te gaan hardlopen weet ik niet. Ag, starten is starten. Hardlopen maar!
De eerste kilometers waren door Egmond. Wat een publiek! En, wat een weer! Een strakblauwe lucht met een heerlijk winters zonnetje; merci! De eerste kilometers liep ik harder dat ik gewend was. Ik wilde rond de 5.45 gaan lopen, maar door de stroom aan mensenmassa was langzamer lopen bijna niet mogelijk. Ik vloog voor mijn gevoel naar het strand. De eerste kilometers zaten er op en nu komt het: 7km strand naar Castricum aan Zee. Ik had al gelezen dat het hoog water was, dus het zou waarschijnlijk een mul en smal strand worden om op te lopen. En inderdaad, duizenden hardlopers probeerden hun plekje te bemachtigen op dat kleine, smalle strookje harde ondergrond tegen het water aan. Met als gevolg, natte voetjes van de golven die soms onverwachts kwamen opzetten. Ag, niets meer aan te doen. Doorlopen. Het stuk op het strand was zwaar. Ik kon mijn tempo niet vinden, omdat het zo dichtbevolkt was met hardlopers. Versnellen kon wel, maar dan moest je inhalen door het mulle zand en dat was geen pretje. Dan maar iets langzamer, wat maakt die tijd ook uit. Mijn benen voelden super en dat is het belangrijkste.
Bij het half-way point zag ik mijn aanmoedigingsteam van vriendlief en ouders in een flits. Dat gaf extra energie en die had ik nodig ook, want er stond een klim tegen een duinopgang op te wachten. Door mul zand. Ai. Maar als je boven bent, mag je ook weer naar beneden en beneden stond er drinken: een welkome verrassing. De laatste 10km liepen door de duinen. De eerste km's weer duin op, duin af, maar op een gegeven moment werd het vlakker. Ik genoot! De natuur was echt heel mooi, het weer kon niet beter, ik kon tempo maken zonder dat dit hele erge verzuring opleverde en de finish naderde.
In 2.00.15 kwam ik over de finish. Wederom geen PR, niet onder de 2.00u, maar het maakte me niet uit. Wat was het een mooie ervaring! En wat voelden mijn benen goed. Na de finish liep ik langzaam door om wat drinken en mijn medaille in ontvangst te nemen en het besef kwam: volgens mij kunnen mijn benen nog wel verder. En dat gevoel, voelde zo goed! Op naar Rotterdam! Nog 89 dagen!
Hierbij een sfeerimpressie: YouTube
Geen opmerkingen :
Een reactie posten