Het leuke van hardlopen is het (kunnen) verleggen van je grenzen. Zien dat je, als je traint, heel veel kunt bereiken. Zo ook een lange duurloop van 30km. Als ik ergens tegenop zag in mijn voorbereiding op de marathon waren het de lange duurlopen: 2 a 3 uur non-stop hardlopen, hoe ga ik dat doen? Om nog maar niet over de marathon zelf na te denken.
Afgelopen weekend was het zover. Mijn langste lange duurloop tot nu toe was 26km, maar zaterdag stond er een lange duurloop van 30km op het programma. Drie uur lang achter elkaar hardlopen?! Yes, let's do this!
Vrijdagavond gingen mijn vriend en ik nog heerlijk uiteten. Wellicht geen goede voorbereiding qua "voedingsbodem", maar een beetje ontspannen na een drukke week werken is ook niet verkeerd. Zaterdagochtend keek ik naar buiten en zag dat het zonnetje scheen, het leek wel zomer! En dat terwijl het vorig jaar nog goed koud was tijdens dezelfde hardloopwedstrijd die op het programma stond. In plaats van een shirt met lange mouwen, koos ik voor een t-shirt met korte mouwen. De eerste keer hardlopen dit jaar in een zomerse running-outfit is een feit!
Om 14.00u was de start van de Halve van Oostvoorne. Ik had samen met mijn moeder het plan gemaakt om naar de wedstrijd toe te lopen. Aangezien de Halve van Oostvoorne "maar" 21km is, moest ik er zelf nog 9km aan vast plakken. Dus om 13.00u werd ik door mijn vader gedropt op het start punt, waar mijn moeder me met de fiets stond op te wachten. Zij had een route van 9km uitgestippeld naar Oostvoorne en fietste vervolgens met me mee. Wat een service! Die 9km vlogen al kletsend voorbij. Het was heerlijk weer, mijn benen voelden goed en het idee dat ik nog 21km kon lopen in een wedstrijd, maakte het allemaal nog leuker. Toen ik bij de start aan kwam, had ik nog 10minuten. Even snel wat drinken, startnummer opspelden en me in de menigte mengen om te wachten op het startsein.
Check, nog 21km te gaan. De eerste kilometers van de wedstrijd die volgden, liepen soepel. Ik voelde mijn benen wel, maar de sfeer van de wedstrijd maakte dat ik heel ontspannen liep. Al snel kwam mij iemand achterop en vroeg of ze zich bij mij mocht aansluiten, omdat ze mijn tempo prettig vond. Het was haar eerste halve marathon en ze heeft hem uitgelopen! Nathalie, als je dit leest: goed gedaan! Al lopende raakten we wat aan de praat en dit maakte dat de tijd en daarmee de km's voorbij vlogen. Voor ik het wist hoefde ik nog maar 10km en begon het aftellen.
Ik nam op de juiste momenten mijn energie "snoepjes", ik dronk veel water, en ik liep eigenlijk non-stop door. Ik kon mijn tempo vasthouden, wat zeg ik, ik kon zelfs nog wat versnellen en dat maakte dat ik steeds iets dichterbij de finish kwam. Dat klinkt allemaal heel soepel, maar op dat moment voelde het niet zo. Ik kreeg de volgende foto doorgestuurd waarop aan mijn gezicht wel een beetje is af te lezen hoe mijn benen zich voelden.
Tijdens die laatste km's kon ik me moeilijk indenken dat ik tijdens de marathon nog ruim 10km meer moet lopen. Maar als ik er nu aan terug denk, heb ik het idee, het vertrouwen, dat dat gaat lukken. Voor de finish kon ik nog sprinten, na de finish was ik in no-time hersteld en een dag later voelde ik eigenlijk helemaal niet in mijn benen dat ik 30km had hardgelopen. Klinkt goed, toch?
Over twee weken staat de laatste lange duurloop op het programma. Ik moet nog een keer een duurloop van 32km lopen. Iets waar ik voorheen heel erg tegenop zag, maar na zaterdag weet ik, dat ik ook dat kan. Zoals ik dit stuk ook begon: het is zo geweldig om te ervaren dat je telkens je grenzen weer kunt verleggen. Zien dat je steeds verder kunt komen. Op naar 13 april, het startbewijs is inmiddels is huis!
Geen opmerkingen :
Een reactie posten