Run: 35km!

Rotterdam, I'm Ready! 

Last, but not least! De laatste lange duurloop voor de marathon stond afgelopen zondag op de planning. Een duurloop van maarliefst 35km. 35km, dat betekent ruim 3 uur en 30 minuten hardlopen. Are you serious? Je hoort wel eens van de generale repetitie, nou dit was er zo een. De laatste puntjes op de i, de laatste km-killer voor de marathon. Een duurloop waar ik tegen op zag.

Ik had geen zin om 35km in mijn eentje te gaan rennen, dus ik besloot om mee te doen met een trainingsloop van de Road to Rotterdam in Oud-Beijerland. Ik had goede verhalen gehoord over de organisatie van deze trainingslopen, en deze goede verhalen kan ik zeker bevestigen. Elke kilometer stond aangegeven en op de route waren verschillende drinkposten incl bananen en gelletjes aanwezig. Ideaal, want als je zelf gaat lopen, moet je daar allemaal zelf in voorzien. En daarnaast waren er verschillende groepen (met verschillende tempo's). Aan jezelf de keuze op welke snelheid je wilde gaan lopen. Wederom, ideaal!

Om 10.00u was de start. Met een groep van ongeveer 30 mensen, jong en oud, mannen en vrouwen, liep ik op een snelheid á 6.00min per kilometer. De eerste 5km gingen min of meer vanzelf, ondanks dat ik continu met mezelf in gedachten was: Loop ik niet te snel? Houd ik dit nog 35km vol? Ik twijfelde. Aan mezelf, aan mijn voorbereiding, aan alles. Twee weken terug liep ik 30km en nu wilde ik nog eens 5km extra lopen? Gekkenwerk. Uberhaupt, waarom deed ik dit ook alweer? Oh ja, over drie weken... De marathon van Rotterdam.

Na de drinkpost op het 6km-punt raakte ik aan de praat met een vrouw en een man. Beide hadden meerdere marathons gelopen en vertelde over hun ervaringen. En al kletsende kwam de volgende drinkpost alweer in zicht en wist ik dat ik weer 6km verder was. Dat gaat snel. Echter, na de tweede drinkpost ging ik mijn benen wel een beetje voelen en de opmerkingen die in de groep om me heen werden gemaakt, maakte het er niet beter op. "Het lastigste punt is altijd tussen de 13km en 18km, vind je niet?" Uh, nee, ik liep net zo lekker, maar nu begin ik ook mijn benen te voelen. Ag ja, doorlopen. Bij 18km zit ik op de helft, en kan ik alweer af gaan tellen.

Het lopen van een lange afstand is een psychisch spelletje. Een spelletje met jezelf, met je benen en met je mentale ik. Je raakt op een gegeven moment uitgepraat met de mensen om je heen en je raakt uitgepraat met jezelf. Het enige waar je je nog op kan focussen, zijn je benen. Althans, dat was voor het 25km-punt het geval. De focus van mijn benen ging na de laatste drinkpost naar mijn buik. Mijn buik protesteerde tegen het feit dat ik al ruim 3uur aan het hardlopen was en ik van gelletjes mijn lunch had gemaakt. Geen fijn gevoel. Dus probeerde ik mijn focus weer ergens anders op te leggen. Maar ja, waarop? Het enige waar ik aan kon denken waren mijn benen, mijn buik en de finish.

Ik dribbelde (beter gezegd: waggelde) door. En jawel, de finish kwam in zicht. Geen eindsprintje dit keer, maar wel een voldaan gevoel. Het gekke is dat ik tijdens het lopen me niet voor kon/wilde stellen dat ik over drie weken nog eens 7km meer zou moeten lopen. Maar nu ik terug kijk, heb ik er vertrouwen in. Het wordt zwaar, maar als ik in een stille polder 35km kan lopen, dan zou ik toch ook 42km moeten kunnen lopen in een overvol Rotterdam?