... Expeditie Robinson (in vergelijking met Ghana)
Nee, ik heb er nooit aan mee gedaan. Ja, ik zou het wel heel graag willen. Ik kijk (bijna) elke week het programma en droom weg bij de uitdagingen die de deelnemers aangaan. Back to basic. Samen, maar ook alleen, want Expeditie Robinson is immers ook een wedstrijd die je zelf moet overleven. Je krijgt veel minder voeding binnen dan we normaal gewend zijn. Je moet proeven doen die fysiek heel zwaar lijken. Mentaal is het niet altijd een pretje, aangezien het een wedstrijd is en er over en weer allerlei tactieken spelen. En emotioneel wordt je op de proef gesteld, omdat je in/met een totaal andere leefomgeving, -sfeer, -mogelijkheden terecht komt, zonder Friends & Family. Deze "kennis" heb ik natuurlijk alleen maar van tv, dus of het daadwerkelijk zo (mooi en) "zwaar" is, weet ik niet. Maar de fysieke, mentale en emotionele uitdaging herken ik ergens wel in mijn maanden in Ghana...
Fysiek
Tijdens mijn tijd in Ghana hoefde ik geen enorme fysieke inspanningen te leveren. Ik had mijn hardloopschoenen meegenomen, maar ik heb ze geen enkele keer aan gehad. Thuis zag ik mijzelf al rennen in Ghana over onverharde stoffige paadjes. Meetrainen met de Ghanezen (en/of supersnelle Ethiopiërs/Kenianen die de marathons altijd winnen), maar nee, het kwam er niet van. Serieus trainende hardlopers heb ik niet gezien en ik had de energie en zin niet om te gaan. Ik zag mijzelf niet (alleen) door dorpjes rennen, aangezien je als Obruni (wit persoon) al een attractie op zichzelf bent. Als ik me dan ook nog voor ging doen als een atleet (terwijl ik natuurlijk lang zo hard niet ren als hun eigen huidskleur atleten), dan zou ik helemaal de aandacht krijgen die ik niet wilde. En daarnaast, eerlijk, ik denk dat ik fysiek er ook "de kracht niet voor had". Als je moet (zoals in Expeditie Robinson) dan moet je, maar ik hoefde niets. Ik spaarde mijn krachten voor mijzelf. Voor het vrijwilligerswerk en voor het reizen.
Mentaal
Bijna vier maanden met een backpack naar een land gaan, wat totaal anders is als je eigen "comfort-zone". Ik was, voordat ik naar Ghana ging, nog nooit naar een ander werelddeel als Europa geweest. Natuurlijk zijn de culturen binnen Europa ook verre van hetzelfde, maar Europa is niet de vergelijken met Afrika. Voordat ik naar Ghana ging heb ik informatie opgezocht, gelezen, maar als je iets echt zelf ervaart, valt de voorbereiding in het niets. Je kunt je mentaal niet voorbereiden op alles wat je gaat zien en meemaken. Ik werd bloot gesteld aan totaal ander eten dat ik gewend was. Nu ben ik geen moeilijke eter, dus dat ging prima. Maar zowel de hoeveelheid als het menu is anders (zie ik daar weer een link met Expeditie Robinson?). Daarnaast werd ik zowel binnen als buiten mijn vrijwilligerswerk blootgesteld aan cultuurverschillen die je even doen slikken. De manier waarop ze in Ghana soms met kinderen of met dieren omgaan, de manier waarop mensen in Ghana "overleven", de manieren die voor Ghanezen heel normaal zijn, maar die ik niet herkende. Dat doet iets met je, mentaal.
Emotioneel
Emoties kennen twee kanten: vreugde en verdriet. Beide emoties heeft Ghana me gebracht. In de eerste weken was ik zoekende om mijn plek en mijn draai te vinden binnen mijn hostfamily, mijn vrijwilligerswerk, de cultuur en de reisideeën die ik had. Het zoeken bracht me niet direct verdriet, maar een euforisch gevoel van geluk is anders. De gedachte: "waar ben ik aan begonnen?" heb ik mijzelf meerdere keren afgevraagd. Terug naar huis, no way, maar het kostte me even wat tijd om mezelf op m'n gemak te voelen. Ik weet nog het moment dat ik buiten mijn huisje mijn was zat te doen. Twee emmers met water, een beetje zeepsop, een krukje om op te zitten en mijn berg aan was. Ik keek uit over onze tuin met geitjes, honden, poezen, kippen, een (tam) aapje van mijn buurjongetje die af en toe voorbij kwam, woeste beplanting (look a like jungle bomen) en in de verte het ziekenhuis waar ik werkte. Vanaf dat moment kwam er een bepaalde rust over me heen. Ik was mijn was aan het doen en het maakte niet uit hoelang ik hierover zou doen. Ik had toch geen afspraken, geen agenda waar ik me aan moest houden. Ik genoot zo van dat moment! De rust, het uitzicht en het besef wat ik allemaal had. Het besef hoe rijk je bent, als je gelukkig bent. Eerst maakte ik vaak de vergelijking met thuis, maar vanaf dat moment besefte ik dat het leven in Ghana net zo mooi is als thuis, maar dan heel anders. Emotioneel miste ik mijn vriend, familie, vrienden, maar ik wist dat ik die na mijn drie maanden weer zou zien en dus heb ik vanaf dat moment zo enorm genoten. Ghana bezorgde mij een emotie van vreugde, om mij uiteindelijk verdriet te laten ervaren toen ik in het vliegtuig stapte terug naar Nederland. Niet dat ik geen zin had om naar mijn luxe leventje thuis te gaan, maar verdriet om het feit dat ik deze uitdaging ben aangegaan, heb beleefd en heb overwonnen! Emoties om het feit dat ik heb geleerd hoe je geluk kan vinden in de kleine dingen. Zie ik daar weer een link met Expeditie Robinson?
Geen opmerkingen :
Een reactie posten