What I've learned from ...

... de Nijmeegse Vierdaagse. 

Ik was 13jaar oud en besloot om de Nijmeegse Vierdaagse te willen lopen. Waarom? I don't know. Waarschijnlijk de uitdaging, want 30km loop je niet zomaar. Laat staan 4x achter elkaar. Het schijnt een van de mooiste sportevenementen te zijn van Nederland en ook al was ik jong, ik mocht deelnemen. Dus, ik schreef me in, ik trainde en ik deed mee.

Wandelen is niet mijn favoriete sport. Überhaupt vraag ik me af of je wandelen een sport kan noemen. Maar dat een lange afstand wandelen niet vanzelf gaat, heb ik wel geleerd. En dat niet alleen. Ik leerde ook hoe het voelde om een energie-kick te krijgen, ondanks dat ik het idee had dat ik geen energie meer had. Ik leerde te voelen wat vermoeidheid en pijn was. En daardoor leerde ik om door te zetten en niet op te geven. Ik leerde om mijn grenzen te verleggen. En dat zijn nou net de dingen waar ik tijdens de Marathon ook weer mee te maken krijg. Is dat even fijn dat ik al de nodige kennis in huis heb. Althans, hoe was het ook alweer?

Energie-kick!
Na vier a vijf uur wandelen was ik er vaak wel weer klaar mee. Helaas niet letterlijk, want wandelend ga je vaak niet veel harder dan 5 km per uur. Maar als ik er mentaal (en lichamelijk, want mijn benen voelden alles behalve prettig, maar daarover later meer) klaar mee was, stond er vaak nog een uurtje stappen op de planning. Net zoals bij hardlopen heb je energie nodig. En energie krijg je door te eten. Waar ik met hardlopen altijd wel een beetje uit kijk met wat ik eet voor, tijdens en na het hardlopen, hoefde ik daar met de Vierdaagse niet echt rekening mee te houden. Bij hardlopen heb je (schijnbaar) gelletjes tijdens de Marthon die je dat beetje extra energie kunnen geven. Maar die energiekicks vond ik met de Vierdaagse in chocola. Ongelofelijk wat dat met me deed! Als ik merkte dat ik mentaal moe en chagrijnig werd, at ik een Snickers of Bounty en daar kreeg ik me een energie-kick van; how lie mow lie! Ik weet zeker dat chocola niet het juiste eten tijdens de Marathon is, maar hopelijk geeft dat gelletje of die banaan mij dezelfde energie-kick, zodat ik weer zo'n mentale oppepper kan ervaren.

Hoopje ellende in je benen.
Hoe beschrijf ik hoe mijn benen voelden na 4x 30km? Ik weet het niet. Niet dat ik me het niet meer kan herinneren, maar het voelde gewoon niet fijn. Punt. En dat zal tijdens de Marathon niet anders zijn. Maar als ik dat gevoel op mijn dertiende tijdens de Vierdaagse kon handelen, moet ik het gevoel op mijn vierentwintigste tijdens de Marathon al helemaal kunnen handelen, toch?

Opgeven? Nee. Doorzetten? Ja. Grenzen verleggen!
Tijdens het lopen spookt er continu wel de gedachte: waar ben ik aan begonnen? Waar doe ik het voor? Die ene medaille? Nee. Of wel. Ook hier heb ik eigenlijk geen antwoord op. Het gaat niet direct om de medaille, als wel om de uitdaging. Jezelf bewijzen dat je een doel wat je stelt, kan behalen. Jezelf bewijzen dat je heel sterk kan zijn, zowel mentaal als lichamelijk. Jezelf een gevoel van uiterste uitputting en vermoeidheid bezorgen, maar tegelijkertijd zo euforisch en trots op jezelf kunnen zijn, omdat je je grenzen hebt verlegd en je doel hebt gehaald. Wauw, dat klinkt goed! Toch?

Wat is jou grootste uitdaging (geweest)?

Wordt gemotiveerd tot A - Healthy Lifestyle en volg mij via Instagram (healthylifenl)