Ik sprak afgelopen week mijn Mama aan de telefoon. Ik had even behoefte aan lieve, geruststellende woorden, omdat de zenuwen toenemen. Nog één week en ik sta aan de start van de Marathon van Rotterdam.
Mijn moeder is een ervaren hardlooptrainster en zij heeft zelf meerdere keren een Marathon gelopen. Zowel Rotterdam als New York staan op haar lijstje. Ik had al ontzettend veel bewondering voor haar, maar nu ik merk hoe groot de uitdaging is die je aangaat met jezelf om een marathon te lopen, ben ik nog trotser.
Wekelijks heb ik contact met mijn moeder, en aangezien zij mijn trainingsschema ook heeft samengesteld, is de marathon bijna altijd een van de gespreksonderwerpen. Mijn voortgang, mijn trotse, maar ook mijn onzekere momenten tijdens het trainen voor de marathon, mijn moeder is de eerste die ze weet. Zo ook afgelopen week.
De trainingskilometers namen af. Ik liep maandag 16km, woensdag 10km en vrijdag 7km. Alle trainingen gingen prima, maar ik voelde hier en daar een pijntje. Maandag wilde ik 18km lopen, maar ik kwam "maar" tot 16km, omdat ik het idee had dat mijn benen gewoon echt niet meer verder wilden. Woensdag liep ik een relaxte 10km, maar ik was blij dat ik weer thuis was. Gek idee, want volgende week is 10km in vergelijking met de 42km een eitje. En juist dat maakte me onzeker. Waarom voelen mijn benen zo raar? Waarom loop ik niet zo soepel als ik anders liep? Waarom heb ik het idee dat mijn weerstand iets minder is? Waarom denk ik bijna non-stop aan de marathon? Waarom, waarom, waarom...
Zoals ik al zei, ik belde mijn Mama. "Mam, het is zo gek, ik voel me super, maar doordat het dichterbij komt, ga ik me slechter voelen... Zenuwen, all over." Mijn moeder boodt een luisterend oor, glimlachte en stelde me direct gerust: "Dat is zo normaal! Je hoeft je echt niet druk te maken. Je weerstand kan inderdaad wat minder zijn na de 35km, maar goed slapen, voldoende drinken, gezond eten en je (bent en) blijft fit. Daarnaast, je hebt genoeg getraind, je kant het. Ik heb er alle vertrouwen in!"
Dank je wel, Mama. Dat waren de woorden die ik nodig had. Ik hing op en inderdaad: Yes, I can & I will. Nog één week. I can't wait!
Geen opmerkingen :
Een reactie posten