Marathon van Rotterdam: Deel I

Voor mijn gevoel kan ik me het hele parcours nog in gedachten herinneren. Van de start tot de 10km, van de 10km tot het half-way point, van de 21km tot de 30km en ook de laatste (zware) kilometers ga ik proberen in woorden te beschrijven. Een terugblik, voor mezelf en voor jullie.

Om te beginnen met mijn voorbereiding, de start en de eerste kilometers tot het 10km-punt.

Zaterdagmiddag haalde ik mijn startnummer op. De zenuwen waren al een week aanwezig, maar het bezoek aan Rotterdam deed daar nog weer een schepje boven op. Het zien van de Coolsingel, de sfeer in de stad en de mierenhoop aan lopers die ook hun startbewijs op kwamen halen. Ondanks dat de Marathon pas een dag later plaatsvindt, was het zaterdag al een en al marathon gekte.

Toen ik thuis kwam heb ik mijn tas alvast gepakt en al mijn spullen klaar gelegd. Vervolgens heb ik mijn voeten verzorgd, nagels geknipt en gelakt (vraag me niet waarom, aangezien ze er momenteel niet meer zo fris en fruitig uitzien) en ben ik onder de douche gesprongen. Tijd voor een relax-avondje! Mijn vriend zorgde voor een bordje pasta, om vervolgens op de bank de film "de Marathon" te kijken. Een relaxte avond, enigszins op tijd naar bed en ondanks de zenuwen proberen te slapen.

Om 6.45u ging de wekker. Tijd voor een havermout ontbijtje incl banaan en pure chocola, hello energiebom! Vervolgens mijn spullen gepakt, outfit aangedaan en nog even een bezoekje gebracht aan het toilet. Yes, dirty detail, maar liever mijn "eigen" toilet dan een dirty Dixie. Mijn vriend bracht me vervolgens weg naar het station. In de trein was het al een en al drukte. Gaan deze mensen allemaal de marathon lopen? Ik kon het me niet voorstellen, maar dat zullen ze misschien ook van mij gedacht hebben. In Rotterdam ben ik direct naar de kleedruimtes gelopen en heb me daar omgekleed, of beter gezegd uitgekleed. In een kort broekje en in shirtje liep ik weer naar buiten, brr. Op naar de Coolsingel. Ik zou mijn broer daar (ergens) treffen, maar door de drukte zat dat er helaas niet in. Op naar mijn startvak dan maar. Toen ik net in mijn startvak stond, hoorde ik mijn naam roepen. Ik keek om en daar stond mijn moeder. Wat een toeval! Zo fijn om nog haar nog even te zien! En dat was wederzijds. "Je kan het! Ik heb er alle vertrouwen in. Ga er van genieten. Ik zie je onderweg." Ik slikte de zenuwachtige tranen weg. "Ja, ik kan het, ik heb er zo veel zin in. Ik voel me goed, ik ga dit doen. Mam, dank je wel!" Nog een kus door de hekken heen en daar ging ze, terug naar mijn vader op de tribune. Ik ging vervolgens in een rij staan voor een Dixie en raakte met andere zenuwachtige vrouwen aan de praat. De tijd vloog en ik kreeg het langzaam aan wat warmer. Net op het moment dat ik de Dixie verliet, begon het "You never walk alone" van Lee Towers. Een betere timing (om last-minute te plassen) kon ik niet hebben. Iedereen zong mee, kippenvel! Om vervolgens opzwepende muziek te horen tot het startschot. Here we go!

Nu bleek dat ik in de tweede startgolf stond, dus ondanks dat ik wel naar voren mocht lopen, moest ik bij de start nog even wachten op het startschot. Ik klappertandde, ik rilde, ik had kippenvel over mijn lijf. Of het door de koude wind, of door de sfeer kwam weet ik niet, maar het enige waar ik aan dacht was: Ik wil lopen!

En dat moment kwam vanzelf. Het kanonschot klonk en ik mocht gaan. Rijen publiek, ik wist niet waar ik moest kijken. Iedereen juichte, overal camera's en keiharde muziek. Coolsingel, wat ben je mooi. Tot over een paar uur! Binnen no-time naderde ik de Erasmusbrug. Wat gaat dat snel! Ik keek om me heen. Zoveel publiek, al die lopers waar je tussen loopt, de Erasmusburg die nadert, wauw! Ik had met mijn familie en vriendinnen afgesproken dat ik links de Erasmusbrug over zou gaan, dus ik was bezig om links te blijven lopen, en jawel, familie en vriendinnen schreeuwden me hard toe. Zij zagen mij, en ik zag hen, onvergetelijk! Met een enorme boost aan energie liep ik de Erasmusbrug af, wederom met het gevoel: Here we go!

Na de brug komt het stuk naar de Kuip. Een lange weg rechtdoor, en daardoor een fijne weg om je tempo te vinden. Naast mij kwam een Franse gentlemen lopen. In het Engels vroeg hij hoe hard ik ongeveer wilde gaan lopen. "6.00min per kilometer" was mijn antwoord, waarop ik met hem aan de praat raakte. Al kletsend vlogen de eerst volgende kilometers voorbij. Hé, daar is de eerste drinkpost al. 5km, check! Ik nam een beker met water en een bekertje met AA. Even snel wat drinken en weer door.

Het stuk van de 5km tot de 10km weet ik niet meer zo goed. Ik was vooral met mijzelf in gedachten. Genieten & lopen. Lopen & genieten. De kilometers vlogen voorbij. Bij het 10km punt pakte ik mijn eerste gelletje en spoelde deze weg met water. Daarnaast weer een bekertje AA en nog een beetje water. Drinken, drinken, drinken. M'n eerste gelletje viel goed, gelukkig nog geen buikpijn. Nu op naar Slinge, op naar Ahoy, op naar de 21km. Wauw, wat gaat het goed! Om vervolgens tot het besef te komen: ik heb nog 32km te gaan...

Wordt vervolgd.