Voor mijn gevoel kan ik me het hele parcours nog in gedachten herinneren. Van de start tot de 10km, van de 10km tot het half-way point, van de 21km tot de 30km en ook de laatste (zware) kilometers ga ik proberen in woorden te beschrijven. Een terugblik, voor mezelf en voor jullie.
Van het half-way point, tot de 30km.
In de verte hoor ik muziek, wat langzaam aan dichterbij komt. Ik had er voor gekozen om zonder muziek te gaan lopen. Ik heb het niet gemist, maar als ik dan die opzwepende muziek hoor, besef ik me dat dat toch wel heel fijn is. De muziek komt langzaam aan tot een hoogtepunt. Het is even stil, om vervolgens keihard los te gaan. Wauw! Twee jonge lopers om mij heen genieten met mij mee. "Dit mag het hele parcours wel zo blijven, wat is dit lekker", wordt er gezegd. En daar sluit ik me volledig bij aan. Ik geniet!
Even later hoor ik boven mij, mijn naam. Ik kijk op en daar staat opeens weer een groep vriendinnen. Ik word enthousiast, want ik zie er een vriendin tussen staan die eigenlijk niet zou komen. Ze is er toch bij, wat lief!
Hun enthousiasme is aanstekelijk, want ik loop met een grote glimlach verder. Nog steeds met het idee dat de Erasmusbrug zo wel zal komen. Maar helaas. Niks geen Erasmusbrug, nog lang geen Erasmusbrug. Voor mijn gevoel loop ik er zelfs van weg, tot ik een bocht om draai en in de verte de brug zie liggen. Jaa, eindelijk! Ik krijg weer energie, wat nog wordt versterkt door mijn vader en moeder die aan de kant staan. Ik enthousiast, en zij dolenthousiast zo te zien. Mijn moeder springt op de weg en rent een stukje mee. "Hoe gaat ie?", vraagt ze. "Goed, maar ik begin mijn benen wel te voelen. Ik ben ook zo blij dat ik de Erasmusbrug zie, er leek geen eind aan te komen..." We kletsen wat en even verderop staat mijn vriend en zijn familie me hard toe te juichen. Mijn moeder stapt weer uit, en ik loop met een glimlach van oor tot oor door. Wauw, ik ben al over de helft, de Erasmusbrug is in zicht, de eerste grote lus van de marathon zit erop, wat ga ik lekker!
Ondanks dat ik er naar uit keek om weer over de Erasmusbrug te lopen, valt het tegen. Ai, wat is die brug lang omhoog. Om me heen zie ik ook lopers op hun tanden bijten. Yes, het besef is daar. Ik zit over de helft en nu gaat de marathon echt beginnen. Fit blijven, rustig doorlopen en blijf genieten. Ik maak een lus om onder de weg/Erasmusbrug door richting Blaak te gaan. Naar beneden lopen is zo vervelend niet, maar je moet vervolgens weer omhoog. Damn, wat is dit zwaar. Ik dacht dat ik die ellende omhoog na de Erasmusbrug wel zou hebben gehad, maar helaas. Ik bijt op mijn tanden en loop omhoog, en hoor daar opeens weer mijn naam. Ik kijk omhoog en zie in de verte mijn vriendinnen weer. Ze schreeuwen en ze zijn dol enthousiast. Ik krijg tranen in mijn ogen. Dit is zo zwaar en net op dat moment staan jullie er weer, wat ben ik jullie dankbaar! Ik kijk nog eens om, zwaai nog even en loop weer door.
Op naar de 30km! Aan de ene kant is dit stuk heel mooi, omdat er zo ontzettend veel publiek staat, maar aan de andere kant is het ook een mentaal stuk. Je ziet aan de andere kant van de weg lopers die al bij het 40km punt zijn. Slik, niet over nadenken. Ik loop rustig door. Geniet, maar merk ook dat mijn benen zwaarder worden. De pijn neemt toe. Dus dit is het marathon gevoel? Opeens hoor ik weer hard mijn naam. Links staat mijn zwangere schoonzusje met haar familie. Wauw, die had ik hier niet meer verwacht. Wat een toeval! Ik zwaai en loop door. Net voor het Kralingse bos zie ik weer bekenden. Dit keer kennissen van mijn ouders, met een groot spandoek met mijn naam erop. Mijn moeder heeft schijnbaar een spandoek gemaakt en dit aan hen meegegeven. Ik krijg tranen in mijn ogen. Wat is dit lief, wat is dit mooi, maar wat heb ik het ongelofelijk zwaar. Genieten wil ik wel, maar ik kan niet meer. Het enige waar ik aan denk, is die finish, terwijl ik nog 12km moet. Nog 12km. Nog 11km. Nog 10km. De laatste (zware) kilometers...
Wordt vervolgd.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten