Marathon van Rotterdam: Deel IV

Voor mijn gevoel kan ik me het hele parcours nog in gedachten herinneren. Van de start tot de 10km, van de 10km tot het half-way point, van de 21km tot de 30km en ook de laatste (zware) kilometers tot aan de finish ga ik proberen in woorden te beschrijven. Een terugblik, voor mezelf en voor jullie.

Mijn laatste verslag van de Marathon van Rotterdam, van het 30km punt tot en met de finish. De weg naar de Coolsingel!

Het 30km punt. Aan de ene kant ben ik blij, maar aan de andere kant besef ik me dat ik er nog 12 moet. Ik voel aan alles dat deze 12km zwaar gaan worden. Mijn benen beginnen steeds pijnlijker te worden. Mijn hoofd wordt steeds zwaarder en ik voel hoofdpijn opkomen. Is het de zon? Of is het de uitputting? Hopelijk verdwijnt de pijn en wordt het niet erger met een barstend hoofd vol koppijn tot gevolg. Nee, het valt mee, deze hoofdpijn daar is mee te leven. Wat zeg ik, daar kan ik mee doorlopen.

Ik heb totaal geen zin meer in een gelletje. Ik leef al drie uur lang op alleen maar zoetigheid, bah. De gelletjes, het AA drinken en de Powerbar winegums krijg ik niet meer weg. Althans, die wil ik niet meer weg krijgen. Ik ben klaar met die zoete troep, maar ik moet van mezelf. Zonder energie haal ik de finish niet, dus ik slurp een gelletje op en spoel hem weg met water. Wederom heb ik de angst dat ik mijn buik ga voelen, maar gelukkig valt het mee. Ik voel af en toe een steek in mijn zij, maar de pijn zet niet door. Ik voel me okee, ik ben niet misselijk en ik hoef nog steeds niet naar het toilet. Horror verhalen waarover ik ooit heb gehoord, maar waar ik nog steeds geen last van heb. Yes! Het enige "horror-verhaal" waar ik momenteel wel mee te maken heb zijn mijn benen.

Rond de 32km komt de Franse gentlemen waar ik aan het begin mee heb gelopen me achterop. "Hey, how are you doing?" Klinkt het. "Yes, I'm fine", zeg ik. Terwijl ik me helemaal niet zo "fijn" voelde. Mijn benen voelden alles behalve fijn, maar ik heb geen zin om er moeite voor te doen om uit te leggen hoe ik me daadwerkelijk voel. Ondanks dat ik nog geen 2 kilometer daarvoor een gelletje naar binnen heb geslurpt, heb ik zin in een Powerbar winegum. Of naja, zin. Ik heb behoefte aan meer energie en denk dat mijn buik het wel trekt. Ik pak een winegum en biedt de Franse gentlemen ook een winegum aan. Schouderklopje aan mezelf, zelfs na 33km hardlopen denk ik aan de medemens.

Op het 35km raak ik hem weer kwijt. Ik pak twee bekers met water en geef mezelf even de tijd om wandelend wat te drinken. Wauw, wandelen. Dat voelt zo fijn. Ik wil niet meer. Ik wil die pijn in mijn benen niet meer voelen. Wanneer houdt dit op? De mensen die het drinken aangeven supporten me. "Kom op." Ik neem een laatste slok en hup, gaan. Ik zet mezelf aan en begin weer te rennen. Lopen, Annemieke. Uitlopen! Het 36km nadert. Yes, op naar de 37 en dan hoef ik nog maar 5km. Voor mijn gevoel begint het aftellen dan echt!

Ondanks dat mijn blik voor mijn gevoel continu op het afvalt is gericht, zie ik opeens mijn moeder staan. Ze heeft een banaantje en een flesje water in haar hand en begint met me mee te rennen. "Ik heb mijn jasje even uitgetrokken, zodat ik een stukje met je mee kan rennen. Wil je een stukje banaan of een beetje water?" "Nee, ik hoef helemaal niks. Mam, ik heb het zo zwaar", zeg ik en ik wil huilen. Ik slik mijn tranen weg en blijf doorlopen. Mijn moeder erkent dat dit het zwaarste stuk is, maar spreekt me ook direct toe: "Rustig maar. Je bent er bijna. Ik ren een stukje met je mee." Het was zo fijn om mijn moeder op dat moment zo dichtbij te hebben. De pijn in mijn benen werd er niet minder om, maar wel dragelijker. Ik vroeg haar of ze mijn broer nog had gezien. "Ja, daar ben ik ook een stukje mee meegelopen. Hij ging super, maar had het hier ook zwaar." Ik kreeg weer tranen in mijn ogen. Dit keer om het idee dat we dit gevoel samen deelden. Op een gegeven moment kwam de pacer van 4.15 voorbij. "Kan je erbij aansluiten?", vroeg mijn moeder. "Nee, er zit echt niet meer in als dit. Ik kan niet meer...", zei ik. "Geeft niet, je doet het super. Dan blijf je gewoon je eigen tempo lopen. Je gaat er komen", waren haar laatste woorden en even later stapte ze weer uit en moest ik het alleen gaan doen. Met de woorden "Je kunt het!" liep ik verder. Het 39km-punt tegemoet.

Nog maar 3km. Nog maar 3km! Wauw, het aftellen is nu écht begonnen. Het publiek werd steeds enthousiaster, op steeds meer plekken was er muziek, er kwam nog een drinkpost voor de laatste paar slokken water om me vervolgens te doen beseffen dat ik op het 40km-punt was. He, is dit het 40km-punt? Ik ken Rotterdam, ik ken het parcours, maar ik had even niet door dat ik nog een lus moest maken. Ik had het idee dat als ik op het 40km-punt zou zijn, ik de Coolsingel al wel zou moeten zien. Maar nee. Helaas. 2km was langer dan ik dacht. Ondanks dat het aftellen écht was begonnen, vond ik de laatste km's lang duren. Tot het moment dat ik rechts van mij mijn vriendinnen hoorde. Keihard schreeuwden ze me toe. Als ik het me goed herinner deed ik mijn handen in de lucht, lachte ik als een boer(in) met kiespijn en liep ik door. Tranen, slik, weg. Een paar meter verder hoorde ik weer een aantal vriendinnen. Wederom een oorverdovend geschreeuw: "JE KAN HET! JE GAAT HET HALEN!" Wauw! Ik wist niet waar ik het zoeken moest. Smile and wave, terwijl ik mijn kiezen op elkaar beet door de pijn in mijn benen. Maar deze keer verdween de glimlach niet meer. Ik naderde echt de Coolsingel, een moment waar ik zolang naar uit heb gekeken. Een moment waarover ik heb gedroomd. Het is werkelijkheid. Ik ga de finish halen. De laatste 500 meter! Terwijl ik de Coolsingel op draai, hoor ik aan de linkerkant heel hard mijn naam. Ik kijk op en zie mijn broer en zijn schoonfamilie me toe juichen. Ik zwaai en besef me dat mijn broer waarschijnlijk een geweldige tijd heeft neergezet, omdat hij van de finish alweer in het publiek staat om mij aan te moedigen. Ik loop door. Ik geniet. Ik kijk om me heen. Ik kijk vooruit. De finish. De rode finish borden lijken nog ver weg, wat me aan de ene kant doet verbazen. Ik dacht dat ik er al was. Maar aan de andere kant loop ik ook vanzelf. De pijn verdwijnt. Ik geniet. Ik kijk op en zie mijn schoonfamilie aan de linkerkant staan. Ik loop naar hun toe, krijg een bos bloemen en loop door. Mijn glimlach is enorm en mijn ogen vullen zich met tranen. Vervolgens hoor ik weer aan de linkerkant mijn naam. Ik kijk omhoog en zie daar mijn vriend, met een enorme ballon. Ik zwaai, ik lach, ik huil en loop door. Op naar de finish! Ik zie 4.24.50 op de borden staan en zet aan, om onder de 4.25 te finishen. Dat lukt, maar wat is eigenlijk mijn netto tijd? Ik kijk op mijn horloge en zie 4.17. Bijna de 4.15, wauw!

De emoties worden me teveel op het moment dat ik over de finish ben gekomen. Ik heb het gehaald! Ik moet huilen en ik moet lachen tegelijk. Er schiet van alles door me heen. Wauw, wat is dit mooi! Ik wandel rustig verder. Ik ontvang een roos en even later wordt de medaille om mijn nek gehangen. Wederom, een moment dat ik mijn emoties niet onder controle kan houden. Wat is dit voor combinatie: huilen & lachen tegelijk?! Ik loop verder, en zie links van mij mijn vriend en zijn familie aankomen. Ik zie hun, zij zien mij en loop naar hun toe. Mijn vriend in de armen vallen lukt niet door de hekken heen, maar zijn aanwezigheid zo dichtbij, maakt mij weer emotioneel. "Het was zo ontzettend zwaar, maar zo mooi", breng ik trillend uit.

En met die woorden wil ik eindigen. De pijn ben ik alweer vergeten, dat is bijzaak. De euforie daar gaat het om en die is zo mooi dat ik er geen woorden voor heb. Het bereiken van mijn doel is gelukt: ik heb de Marathon van Rotterdam gelopen; een onvergetelijke ervaring!